Teori keseimbangan kuasa dalam hubungan antarabangsa mencadangkan bahawa negara boleh menjamin kemandirian sesebuah negara untuk menghalang negara-negara lain daripada menggunakan kuasa ketenteraan untuk menguasai sesebuah negara yang lain.[1] Jika sesebuah negara itu mempunyai kuasa ketenteraan yang kuat, teori ini meramalkan bahawa negara yang kuat tersebut akan mengambil kesempatan terhadap negara-negara jiran yang lebih lemah. Keadaan ini mendesak negara yang lebih lemah untuk menjalinkan hubungan antarabangsa iaitu melalui pendekatan bilateralisme (dua-hala) dan multilateralisme (pelbagai-hala). Sesetengah cendekiawan realis berpendapat bahawa sistem keseimbangan kuasa akan membawa kepada kestabilan berbanding sistem dominasi, kerana peperangan hanya akan memberi impak negatif kepada aktor-aktor terlibat apabila terdapat sistem keseimbangan kuasa antara negara-negara yang berada dalam hubungan yang tegang.[1]Apabila diancam, negara boleh mendapatkan keselamatan dengan pengimbangan kuasa, melalui pembentukan pakatan dengan negara lain terhadap ancaman yang berlaku. bersekutu dengan orang lain terhadap ancaman yang berlaku; atau "bandwagoning", iaitu negara-negara melibatkan diri mereka terhadap kuasa yang mengancam negara yang berada di dalam pakatan mereka.[2] Taktik pakatan yang lain termasuk buck-passing[3] dan chain-ganging. Cendekiawan realis telah lama berbahas bagaimana sistem polariti[4] memberi kesan kepada pilihan taktik,[5] walau bagaimanapun secara umumnya dipersetujui bahawa dalam sistem bipolar, setiap kuasa besar tidak mempunyai pilihan selain untuk berhadapan secara langsung dengan yang lain.[5] Bersama-sama dengan perdebatan antara realis tentang kelaziman pengimbangan dalam corak pakatan, cendekiawan dalam teori hubungan antarabangsa yang lain, seperti konstruktivis, juga mengkritik teori imbangan kuasa, iaitu dengan mempertikaikan andaian realis utama mengenai sistem antarabangsa dan tingkah laku negara.[6]